Sequoia, Lake Isabella en Las Vegas

24-07-2018

What’s up, you guys!

Het volgende reisverslag. We zijn inmiddels in Bryce Canyon aangekomen vanuit Las Vegas. Ik zal jullie even terug nemen naar het moment waar ons laatste reisverslag eindigde. Dat was ik aan het typen toen we onderweg naar Sequoia National Park waren. Helaas verliep alles niet helemaal zoals we hadden gehoopt.

Na een lange reis eindelijk aangekomen in het Visitor Centre van Sequoia. Het plan was om eerst daarheen te gaan en eventueel een wandeling in het park te maken en daarna door te rijden naar de camping. Dat was maar 43 km verderop. Helaas. We kregen in het Visitor Centre te horen dat de op weg die we hadden gepland om naar onze camping te rijden, campers niet zijn toegestaan. Oké… En nu dan? Nou, geen andere oplossing dan terug rijden en om het park heen te rijden. Duurt maar 3 uur hoor. Fantastisch! Dus ons hele Sequoia plan viel in het water. Want het was inmiddels al rond 3 uur. Dus een wandeling was ook niet meer echt aan de orde. Maar de grote bomen dan? We moeten toch op zijn minst met zo’n huizenhoge, wat zeg ik, flathoge boom knuffelen. Gelukkig was er na 5 minuten rijden een parkeerplaats en konden we een korte route lopen waar de grootste Sequoia stond. Nou, en groot is hij. 84 meter hoog, wat gelijk staat aan een gebouw met 7 verdiepingen. Holy shit. Echt wel indrukwekkend. We wilden er mee op de foto, maar bleek dat we niet de enige waren met dat idee. We moesten dus in een rij gaan staan om op de foto te gaan met een boom. Nou, laat maar. Je krijgt dat ding niet eens op de foto, zo hoog is hij. We hebben twee andere bomen uitgezocht, de tweeling. 2 bomen naast elkaar en ook echt ontzettend groot. Het is heel bizar. Nou, na wat foto’s gemaakt te hebben (een panorama foto om de hele boom erop te krijgen) en met de boom geknuffeld te hebben, terug de camper in en hoppa, 3 uur rijden. Wat met een camper natuurlijk uiteindelijk 4 uur wordt, want bergweggetjes gaan niet zo snel met een 10 meter lang beest.

Uiteindelijk rond 20.30 aangekomen op de camping. In het donker. Camper neergeplompt en eten. Douchen en naar bed. Volgende dag weer vroeg op en vertrokken naar Lake Isabella.
Ik had besloten dat ik het wel aandurfde om te gaan rijden. Tot nu toe hadden Floris en Laura gereden en ik dacht; ik wil in een wat plattere omgeving beginnen. De weg naar Lake Isabella was lang en zo goed als plat. Prima! Maar natuurlijk, niets is wat het lijkt hier. Onze navigatie stuurde ons een bergweggetje in, man man man. Haarspeldbochten, steil omhoog, steil omlaag… Oké… Laura zegt nog: “Zolang de weg niet nog smaller wordt, moet het goed komen.” Wij allemaal bevestigen: “Nou, indd!”
Paar meter verder een bord. “Road narrows.”
Great… Nou, het is gelukkig allemaal goed gegaan en ik heb een goede vuurdoop gehad. Want met een camper van 10 meter op smalle bergweggetjes rijden, dat is wel een uitdaging. Maar gelukkig had ik wel veel ervaring met bergweggetjes rijden met de auto. En de camper heeft een handig foefje wat er voor zorgt dat hij sneller terugschakelt als je omhoog rijd en als je naar beneden gaat en de rem 1x intrapt, schakelt hij terug zodat je op de motor kan afremmen. Nou, ook deze reis duurde weer veeeeeeel langer dan gepland. Uiteindelijk aangekomen op bestemming. Camping was niet zo boeiend, maar we hebben een wasje kunnen doen en kunnen zwemmen. Dat was wel even lekker. Even bijkomen van al het camper rijden.

Volgende dag weer op tijd op, en op naar Las Vegas! Alles leek goed te gaan, we waren mooi op tijd vertrokken en dit keer de weg uitgezocht via de kaart, zodat we echt de grote wegen zouden rijden. Nou, op een gegeven moment maar weer even tanken en toen ging Conan rijden voor het eerst. Dat ging heel goed, maar toen kwamen we in een file! 2 uur vertraging. Arme Conan. Het is ook altijd hetzelfde. Altijd als wij op vakantie zijn en hij rijd, moet hij file rijden. Na bijna 2 uur was hij het ook wel zat, dus Laura achter het stuur. Toen ging het vrij snel weer rijden (hahaha) en uiteindelijk eind van de middag aangekomen op bestemming. Las Vegas. De camping was echt vreselijk saai, maar dat wisten we van tevoren. Je bent daar ook niet om bij je camper te zitten, maar je gaat natuurlijk lekker de stad in. Hadden we eindelijk de camper neergezet, alles aangesloten… Oh ja, we moeten ook nog boodschappen doen… Aan de overkant van de camping. Normaal gesproken zou je dat lopen. Maar in 41 graden zit je daar niet op te wachten. Want man man man, wat was het heet daar. Niet te harden. Laura zat eindelijk lekker in haar habitat, ze hoefde in elk geval geen jas meer aan hahaha! Nou, camper weer losgekoppeld en boodschappen doen. Daarna camper weer teruggezet, omkleden en met de shuttle bus naar de Strip. Bus vol. Jeeeezus, kan dan niks even soepel verlopen? Nou, uber besteld en daar gingen we.

Las Vegas. Hoe kan ik dit omschrijven? Het eerste wat in me opkomt is bizar. Insane. Onwerkelijk. Maar echt zo ontzettend fantastisch. We hebben een hapje (nou ja, hapje… de portie was zo groot, dat het bij Laura leek alsof ze niks had gegeten toen ze klaar was) gegeten en zijn toen de Strip af gaan lopen. We hadden besloten, omdat het avond was, zoveel mogelijk buiten te bekijken. Gezien de temperatuur. Want de volgende dag zouden we overdag al de stad ingaan. Nou is het in de avond alsnog 35 graden. Maar in elk geval geen 44. We zijn van het Bellagio naar New York New York gelopen. Ogen uitgekeken. Overal lampjes, reclameborden, mensen… nou, het is gewoon niet te omschrijven. Toen zijn we aan de andere kant terug gelopen. Bij Planet Hollywood (winkelcentrum) nog even naar binnen geglipt. Daar zit namelijk Club Tattoo. Een tattoo en piercing shop waar Chester mede eigenaar van is. Waar hij ook heeft geholpen met klussen en met de opening. Ik moest daarheen natuurlijk. Binnen geweest, en daar hingen prachtige foto’s van hem aan de muur en ze hadden een soort altaartje gemaakt met een mooie foto, bloemen en een kistje waarin je een kaartje kon doen met je mooiste herinnering. Ik heb ook een kaartje meegenomen. Het was heel bijzonder. We zijn ook in de Coca Cola Shop geweest. Jezus, bizar. Alles van Cola. Kleding. Sieraden. Sokken. Petten. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Behalve in de koelkast bij de kassa. Daar stond geen Cola in. Alleen maar andere drankjes. Whuuut?? Ik heb een Cola ketting gekocht en Laura coole sokken.

Uiteindelijk waren we rond 00.00 weer op de camping en toen gingen we slapen. Nou ja, slapen. In een camper. Met 35 graden buiten. Conan en ik slapen in principe boven de bestuurderstoel, maar we hebben nu beneden geslapen en apart. Want het was heet. Wel of geen airco aan? Toch maar niet. Nou, ik zal de details besparen, maar ik denk dat we ons beddengoed zo ongeveer konden uitwringen de volgende dag. Heet! Niet te doen.

‘s Ochtends ontbeten en hop hop hop, het zwembad in. Heeeeerlijk. De beste manier om af te koelen. Na een paar uurtjes bij het zwembad, douchen en weer de stad in. Dit keer wel met de shuttle bus.
We zijn lekker gaan shoppen, zijn in ‘Venetië’ geweest en we hebben in ‘Paris’ gegeten. Daarna opgesplitst, want Laura wilde nog even shoppen en ik wilde in de achtbaan bij New York! Bucketlist dingetje. Conan en ik dus weer dat stuk gelopen en tussendoor even binnen gekeken in de Hard Rock Shop en de M&M shop. Nou, niet normaal. 4 verdiepingen met alleen maar spullen van M&M en 1 wand met buizen vol met allemaal verschillende soorten M&M’s. Conan moest een panorama foto maken om het vast te kunnen leggen. Nou, even een kleine impressie hoe bizar deze stad is. Uiteindelijk bij NY aangekomen, zwetend en wel. Ik in de achtbaan, in me eentje. Dat kreng was hoog! Prachtig uitzicht over de stad. Maar de achtbaan is oud. Dus ik kwam er ongeveer met een bont en blauw lichaam uit. Loopings, kurketrekkers, vrije vallen… Halve kurketrekker, stuk op zijn kop en met een halve looping weer naar beneden… en alles even schokkerig. Maar het was fantastisch! Zat een klein jochie naast me die er al voor de achtste keer in ging. Dat zijn hoofd er nog niet is afgevallen, is mij een raadsel. Maar het was het waard.

We zijn weer bij elkaar gekomen bij Ceaser Palace om te gokken. Laura was goed geslaagd bij Victoria Secret en Floris had mooie nieuwe schoentjes gescoort. Toen moesten we natuurlijk nog even gokken. Ieder een klein bedragje, allemaal alles verloren. Maar het is wel een ervaring hoor. En dik 15 km gelopen. De dag daarvoor 10 km. Goede beweging krijg je hier wel!

Las Vegas is bizar. Insane. Onwerkelijk. Fantastisch. Te gek. Awesome. Zoveel manieren om het te omschrijven. Maar het komt gewoon niet in de buurt van hoe het echt is. Je moet het echt gezien hebben, wil je begrijpen hoe over de top deze stad is. En wat mij nog het meeste verbaasde; je mocht gewoon binnen roken in de casino’s. In Amerika. Waar alles super streng is. Waar je soms 25 meter van een gebouw af pas een sigaret op mag steken. Naaaaahhh, het is gewoon te bizar allemaal.
Goed, volgende uitdaging. Slapen. In een camper. Met 35 graden buiten. Toch maar airco aangezet. En het was heerlijk. Heb zelfs onder de deken kunnen slapen. Ik ben normaal echt anti airco, ik word er vaak ziek van en vind het vies. Maar je hebt eigenlijk gewoon geen keus in die hitte. Laura vond het heerlijk, de hitte. Floris had er niet heel veel last van. Conan en ik wel. Wij functioneren niet in die warmte. Mijn lichaam zegt gewoon: “Joe, zoek het maar uit” en schakelt zich een soort uit. Lamlendig wordt ik er van. Maar het was het waard. Viva Las Vegas.

Vandaag naar Bryce Canyon gereden. Voor het eerst ging de reis een keer soepel. Floris heeft lekker door kunnen rijden, Laura er lekker naast en Conan en ik lagen te slapen hahaha! Ik ben erg moe vandaag, waarschijnlijk van alle indrukken in Las Vegas en de hitte. Dus ik heb bijna de hele reis geslapen. Heerlijk. Toen we aankwamen, regende het. Dat was wel even jammer. En het was ‘maar’ 21 graden. Voor Laura een grote teleurstelling. Voor mij een verademing. Het is ook wel een heel groot verschil, 44 graden of 21. Natuurlijk is het voor het mooie iets te koud, maar na die extreme hitte is het wel even lekker. Ik kon eindelijk even heerlijk douchen zonder meteen extreem bezweet te zijn zodra je eruit stapt. Je kan gewoon buiten zitten, zonder dat je wegsmelt. Het is nu ik dit typ lekker droog en iets warmer inmiddels. Morgen wordt het ook beter, rond de 28 graden. En dan gaan Laura en ik lekker paardrijden door Bryce Canyon! En de jongens, ja, die weten nu nog niet wat ze gaan doen. Maar dat komt goed. Dit was het weer voor nu. Internet is slecht hier, dus misschien dat het later online komt. Foto’s plaatsen is helaas niet te doen vanwege slecht internet. Maar als we weer goed internet hebben, zal ik kijken of het alsnog lukt.

Ondanks alle tegenslagen die we hebben, is dit echt een hele gave vakantie. Amerika is echt een heel leuk land, en de mensen zijn vriendelijk. Het is super fijn dat je de taal gewoon spreekt, dus dat maakt alles ook gewoon makkelijk. De omgeving is prachtig. En het is gewoon bizar, dat je 4 uurtjes rijd en dan in een andere tijdzone zit (Utah) en de temperatuur gewoon dik 20 graden verschilt. Dit land is bizar. En geweldig. Ik voel me er thuis. Alles is veel relaxter dan in NL. In NL zeggen we altijd: “Die gekke Amerikanen. Alles is zo overdreven.” Natuurlijk, Las Vegas is overdreven. Zelfs de inwoners van Las Vegas zeggen dat je een stad zoals Las Vegas nergens ziet. Dus dat is een uitzondering. Maar verder vind ik de mensen oprecht aardig. Dus is dat overdreven? Nee, ik denk dat wij als NL’s gewoon vaak te stug en te mensenschuw zijn. Ik vind het wel leuk, kletsjes maken. En mensen verontschuldigen zich hier als ze tegen je aanbotsen. Of ze houden een deur voor je open. Ik vind er niks overdrevens aan. Ik vind het oprecht aanvoelen. Die gekke Amerikanen zijn zo slecht nog niet.

Nou, jongens, tot het volgende verslag! Later!

Valerie out.
*Micdrop*

*picks it up again*
PS: Bedankt voor de reacties op de vorige verslagen, heel leuk! 

*Throws mic out of the window*