Reis en San Francisco

Hey you guys!

We made it! We zijn gister gewoon in Amerika aangekomen en oh my god, het is fantastisch. De reis verliep soepel, maar was erg vermoeiend. We begonnen op Schiphol om 05.30, waar we eerst het vliegtuig naar Londen pakten. Deze vlucht slaat nergens op, eer je op hoogte bent, ga je alweer landen. Godzijdank, want de stoelen waarin we zaten, man man man, wat ellende. Het zat voor geen meter. Wat wel echt heel tof was, was dat we vrij laag over Londen vlogen met de landing en gezien het een heldere lucht was, hebben we alle bezienswaardigheden vanuit ons vliegtuigraampje kunnen zien. De Tower Bridge, de Big Ben, London eye... Scheelt ons weer een toekomstig tripje naar Londen ;) just kidding.
Op Heathrow overstappen ging soepel en gezien we vertraging hadden opgelopen in Amsterdam, hoefden we niet heel lang te wachten tot we in ons mega grote vliegtuig konden stappen naar San Francisco. Echter, vlak voor het boarden werd Conan er opeens uitgepikt. Hij was één van de gelukkige die random was uitgekozen voor een extra controle op wapens en drugs (de meester uit Woerden, hahaha). Hij mocht wel als een van de eerste het vliegtuig in, dus dat is dan wel weer mooi meegenomen.
De vlucht was krap, lang en vermoeiend. 10 uur vliegen is gewoon lang. En vermoeiend. En helaas ook krap ;) We zaten met zijn vieren naast elkaar in het midden van het vliegtuig, dat was wel heel gezellig. Verder alles top geregeld, 2 maaltijden en genoeg drinken en een schermpje in de stoel voor ons met spelletjes, films etc. 
Eindelijk geland in MURICA! Man man man, het was inmiddels 23.30 NL tijd (14.30 Amerikaanse tijd). We waren dus al 18 uur onderweg. Nou, super blij dat we er eindelijk zijn, lopen we dat vliegtuig uit en BAM! Rij voor de security. Great. Echt iets waar je op zit te wachten na zo'n lange reis. Een uur en 15 minuten later, eindelijk aan de beurt. Het is wel logisch dat het zo lang duurt, want ze willen vingerafdrukken afnemen, foto maken en natuurlijk even gezellig een praatje maken waarom je in Amerika bent, hoe lang je blijft, met wie je bent, waar je allemaal heen gaat... en oh ja, hoe lang ook alweer? Nou, gelukkig werden we allemaal goedgekeurd en kregen we de stempel in ons paspoort. Daarna bagage ophalen, en hop hop hop, de frisse lucht in. Even weer in de buitenlucht sinds 20 uur in plaats van een airco. En natuurlijk, even roken na 18 uur niet gerookt te hebben (record). 
Taxi in en op naar het hotel. 

San Francisco. Het eerste wat mij te binnen schoot om deze stad te omschrijven; de stad van contrasten. Het is een prachtige stad, maar er is ook veel armoede. In sommige gedeeltes tenminste. En heel veel daklozen. Het eerste waar ik aan dacht, was de aflevering van South Park met de hippies of anders een zombie apocalyps. De taxi chauffeur die ons naar het hotel bracht vanaf het vliegveld, vertelde dat San Francisco er geliefd is om te wonen. Maar een appartement hier huren met 1 kamer, kost je 2500 doller per maand. Vroeger was dit niet zo. Er zijn veel mensen op straat terecht gekomen die bijv. hun baan zijn kwijtgeraakt en daardoor hun huis niet meer konden betalen. Later leerden we van een andere taxi chauffeur dat er 3 soorten daklozen zijn hier; 1. de mensen die ik net beschreef. 2. de tieners van rijke ouders die graag de hele dag wiet willen roken en op straat willen wonen (bizar, I know). 3. de mensen met mental health issues. Vandaag gingen we op weg om onze fietsen op te halen die we hadden gehuurd. We lopen in een straat die ons was aangeraden door het hotel, om de daklozen te vermijden. Het is een straat met dure galeries, mooie huizen, mooie auto's... maar als je naar rechts kijkt bij het oversteken en de straat verderop ziet, zie je de daklozen zitten. Daarom, stad van contrasten. Het is maar net in welke straat je loopt. Zelfs al zit er maar een paar honderd meter tussen. Heel bizar. Als je hier wilt wonen, moet je rijk zijn. Anders kan je maar beter ergens anders heen gaan. 

Goed, gister in China Town geweest (chaos ten top) en uiteindelijk in een restaurantje beland. Prima tentje. Maar wij allemaal zo gaar als een koekie natuurlijk. Al bijna 24 uur wakker, en maar doorgaan om die jetlag zoveel mogelijk te bestrijden. Na het eten nog een stuk door de stad gewandeld, op de foto geweest met een super mooie brandweerauto en geëindigd in Fisherman's Wharf (aan de zee, pier 39) . Nou, helemaal leuk allemaal, maar we waren allemaal helemaal naar de klote. Dus, taxi naar hotel en slapen. Om 21.00 uur lagen we allemaal in coma.

Na een goede nachtrust waren we weer helemaal het mannetje. Vandaag fietsen huren en fietsen over de Golden Gate Bridge. Lopend en met de tram (nee, niet het bekende trammetje, want daar stond een giga rij voor) naar Fisherman's Wharf gegaan en onze fietsen opgehaald. Nou, daar gingen we. Fantastische route, maar sommige stukken omhoog fietsen was bijna niet te doen. En daar was dan eindelijk die mooie brug. Wauw, het is toch wel erg bijzonder en indrukwekkend om hem in het echt te zien. En eroverheen fietsen was helemaal onwerkelijk en gaaf. Maar een wind jonguh, we werden soms bijna van onze fietsen geblazen. And one small word of advice... don't look down... Want dat kreng is hoog! Omg. Maar echt, heel gaaf. 
Eenmaal aan de overkant nog een stuk omhoog gelopen met de fiets voor mooie uitzichtfoto's. En toen zijn we doorgefietst naar een stadje verderop, Sausalito. Ja, ik heb het ook niet bedacht. Maar ondanks de naam, is het een super schattig dorpje en een huizen, zo mooi! Daar hebben we even wat gedronken en daarna zijn we met de ferry terug gegaan naar Fisherman's Wharf. Daar hebben we de fietsen weer terug gebracht en zijn we lekker gaan eten. Want een goede eetlust, dat hadden we wel na dik 13 km fietsen. En zadelpijn. En een telefoon vol foto's van die brug. En rode, verbrande koppies. Want ondanks dat het hier vaak bewolkt is, was het vandaag een stralende dag. Wat een geluk. Je zal hier maar komen en die brug ligt in de mist. Dat zou echt zonde zijn. Nee, wij hadden onwijs geluk. In plaats van wolken en mist, hadden wij een bijna strakblauwe lucht met keiharde wind. De wind was wel lastig af en toe, maar toch liever dat dan dat je heel die brug niet kan zien. 

Nu zijn we lekker terug in ons hotel en ben ik aan het nagenieten. Want 1 ding weet ik nu al; dit is mijn land. Wat een ontzettend gaaf, indrukwekkend en mooi land is het. En dat ik dat nu al kan zeggen, na 1 dag... Dat zegt wel wat. Ik voel me hier thuis en welkom. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en grappig. En het leukste; alles wat je normaal alleen in films hebt gezien, zie je nu in het echt. Van de stopcontacten (smiley stopcontacten!!) tot bouncende gangsterauto's. 

Morgen gaan we naar Alcatraz. Ben heel benieuwd! 

Thanks for reading, you guys! Ik zal ook nog wat foto's uploaden :) 
Tot het volgende verslag maar weer, en voor tussentijdse foto's en korte updates, hou de social media in de gaten (Facebook en Instagram).

Later!